بی سر و پا

آغوش گشا تشنه ی آغوش تو هستم

لبخند بزن خیره و مدهوش تو هستم

من عاشق آن طرز بیان نمکینم

لب باز کن و حرف بزن، گوش تو هستم

بانو! خود صبحی به ترنم به طراوت

زنبور عسل وار، پی نوش تو هستم

گفتم عسل و چاره ای از ذکر لبت نیست

چون خرسِ عسل دوست، عسل نوش تو هستم

آرامش دستت پر گل گاو زبان است

من مشتری دائم دمنوش تو هستم

«مشکی رنگ عشق است» در آهنگ معاصر

در آن روی قرتیم سیه پوش تو هستم

دلتنگ شدی چون تو، به پایین نظری کن

من گرد و غباری روی پاپوش تو هستم...

بی سر و پا...

روزها ذكر من اين است: خدا گه خوردم!

شب در انديشه كه: اي واي چرا گه خوردم؟!

 

قوت غالب شده ديگر به گمانم از بس

انس دارد لب و دندانم با «گه خوردم»

 

زندگي قصه ي صدباره ي پيمودن راه

از «خدايا به اميد تو»ست تا «گه خوردم»

بی سر و پا...

تا در آغوش تو مهمانم جهان انگار نيست
گردش روز و شب و دور زمان انگار نيست
روز را با قيل و قالِ اين و آن سر مي كنم
شب در آغوشت نشان از اين و آن انگار نيست
«دوستت دارم» طنيني دلنشين دارد ولي
لايقِ توصيفِ اوج عشقمان انگار نيست
با زبانِ بي زباني گفت و گوها كرده ايم
در زماني كه سخن هست و زبان انگار نيست
خواستم با وصف لبهايت به شعرم جان دهم
گفت خامش باش جاي اين بيان انگار نيست

بی سر و پا...

فرش حرمش از پر جبرائيل است
آوازِ نقاره صور اسرافيل است
در روضه ي رضوانِ رضا تا هستي
بازارِ بهشت خود به خود تعطيل است

بی سر و پا...

از جنس فرشته هاست اما بي پر
لبخندش، معدنِ طلا و گوهر
آغوشش، پر ز عطر گل هاي بهشت
معنايش روشنيّ و نامش مادر

بی سر و پا...

این شعر را با تمام مشکلات زبانی و مفهومی اش خیلی دوست دارم. نه به خاطر خودش که به خاطر کسی که شعر را تقدیمش کرده ام. تقدیم به یتیم نواز کوفه   یا علی! دردی است اندر سینه ام باز می گویم غم دیرینه ام چون یتیمی خسته با بابای خود عرضه می دارم تضرع های خود واژه ها از گفتن درد عاجزند سخت گنگ و بی زبان٬ یا غامض اند درد ما از آن زمان آغاز شد که محاسن با دمت دمساز شد آن زمانی که تو را ضربت زدند از پس تاریخ ما را لت زدند درد مظلومیت ات ما را شکست بعد تو٬ تبعید و زنجیر و شکست! بعد تو٬ تشت و قی و خون جگر بعد تو٬ تشت و نی و قرآن و سر بعد تو٬ دست و تبر٬ فرق و عمود خیمه ها و آتش و بی سر و پا...ادامه مطلب

باید امشب بروم، راه مرا می خواند این ندایی است که گهگاه مرا می خواند گوش کن حنجره ی کیست که با بغضی تلخ... وای انگار مرا، آه مرا، می خواند... سقف این خانه برای نفس منتنگ است آن سوی پنجره ها ماه مرا می خواند اهل کنعانم و در بین برادرها...آه... در ره قافله ها چاه مرا می خواند بسته پایم به دل خاک، گون با من گفت نفس باد به همراه، مرا می خواند کاه را دید سبک رفته به آغوش نسیم گفت آهسته گون: کاه مرا می خواند... آتشی زد به دلش سوخت و خاکستر شد رفت بر باد و چه جانکاه مرا می خواند هر چه خواهد بشود حرچه که بادا بادا باید امشب بروم، راه مرا می خواند...     بی سر و پا...ادامه مطلب

سفر به سوی ناکجا قرارمان نبود

هبوط درخرابه ها قرارمان نبود

اسیر حیرت این چنین میان این کویر

چه می کنیم ما دو تا؟ قرارمان نبود

سراب از پی سراب و خار پشت خار...

عدم پی عدم چرا؟ قرارمان نبود

شبی که غرق ماه ما به جاده می زدیم

فتاده قعر چاه ما قرارمان نبود

مسیر ما مگر نبود سمت آسمان؟

اسیر خاک، بسته پا، قرارمان نبود

چه می کنیم در میان دست اهرمن؟

رفیق من! مگر خدا قرارمان نبود؟

بی سر و پا...

در آسمان حرم او چه زار مي گريد

شبيه ابر سفيد بهار مي گريد

كنار معبد خورشيد،‌ چشم باراني

نموده قوس قزح، آشكار مي گريد

به دست او پر طاووسي از تبار حرم

زلال و صاف و به دور از غبار مي گريد

كدام عاشق مجنون؟ كدام فرهاد است؟

نشسته در حرم و بي قرار مي گريد

نگاش خيره به گنبد دلش ميان ضريح

گرفته حلقه ي در، در كنار مي گريد

چگونه دل بكند از بهشت؟ سخت است آه...

دوباره تا به كجا انتظار؟... مي گريد...

بی سر و پا...

تمام سهم من از ماه رويت چيست الا خانه اي خالي؟ مگر از تو چه مي خواهم براي گريه غير از شانه اي خالي؟ تو را قصه به قصه ماجرا در ماجرا عمري است مي جويم نصيبم از هزار و يك شب زلفت فقط افسانه اي خالي دروغ است اين كه ديوانه پريشان مي شود چون ماه مي بيند پريشان است اين جا بي حضور ماه خود، ديوانه اي خالي نفس پشت نفس مشتاق يك جزعه شراب ناب آغوشم چه دادي دست من غير از خمار دائم پيمانه اي خالي؟ شبي كه كنج مسجد اشك ريزان در پي ات بودم نفهميدم كه شاهد نيست، ساقي نيست، ساغر نيست در ميخانه اي خالي غريبي نيمه جان در سرزمين عاشقانت غرق اين پرسش: چرا جز خانه ي من نيست از آغوش بی سر و پا...ادامه مطلب